?>

Jaarlijks archief december 4, 2021

Ik mag de lege ruimte zijn

In de stilte hoorde ik de wind ruisen
door de bladeren aan de bomen
en zag ik de rijp glinsteren
op de graspolletjes in het vroege morgenlicht
of rook ik de kruidige herfstgeur in het bos.

En stilletjes aan werd ik stiller, en leger, en ruimer,
ik werd een lege ruimte waarin een kaarsje brandde
dat ik mag behoeden.
Ik mag de lege ruimte zijn,
dat is genoeg.

Ytje

Niet alleen maar gemakkelijk

Voor mij is een stilteretraite niet alleen maar gemakkelijk. Het voelt bij tijden ook taai en het is confronterend. Maar het heeft me (weer) veel opgeleverd: Een steviger basis onder mijn spiritualiteit, en een diep bewustzijn dat ik mijn leven anders wil inrichten, met meer rust en ruimte.

Pauline

De stilte

Verhaal van de retraite in Brecht. 

Het was wennen om zo stil te zijn in de retraite in Belgie. In de loop van de dagen werd het stiller om ons heen. We ervaarden hoe het is: er te zijn. 

Er te zijn: We hebben dat niveau geleidelijk zelf bereikt. We hadden er elkaar voor nodig om samen te leren zwijgen en elkaar daarin te respecteren. 

Er te zijn: In de stilte is gehaastheid onbelangrijk. Als je dieper voelt vallen tijd en ruimte weg. In de stilte praat je steeds minder met jezelf. Het voortdurend hebben van meningen, oordelen over anderen kun je stoppen en toch blijf je dan jezelf. 

Er te zijn: In de stilte kijk je steeds minder naar toekomst of naar verleden. Je komt als vanzelf in het hier en nu. 

Er te zijn: Het praten, de omstandigheden, de dringende zaken van buiten worden steeds onbelangrijker. 

Er te zijn: Moeiteloos glijden we erin door simpel stil te zijn. Ik laat het gebeuren aan mij en sluit mij aan. In de stilte voel ik me nu op het diepste niveau aanwezig. 

Er te zijn: Op zielsniveau, moeiteloos, vanzelfsprekend.

Er te zijn: Pas dan komt er ruimte voor iets anders. Maar wat?  Aarzelend durf ik het te zeggen; ruimte voor God. 

In het mystieke hart zoals we die plek zouden kunnen noemen zal die aanwezigheid zich concentreren. Ik en God

In de stilte ben ik, al is het maar even, zoals ik ooit bedoeld ben te zijn. 

Hans Kerklaan 

In de stilte

IN DE STILTE OP VAKANTIE NAAR HUIS EN THUISGEKOMEN DE WERELD ONTDEKKEN

Grietje Horjus

Geprezen o Heer

Geprezen o Heer en geloofd en gedankt, Laudate omnes gentes, Bleibet hier, wachet mit mir, nog dagenlang zinderen de liederen en gebeden door mijn hoofd en hart. Een retraite is een prachtige ervaring. Het is een tijd waarin je de rust krijgt om God te zoeken, je te door Hem te laten vinden. De wandelingen in de natuur, de gebedstijden in de kerk, het gezang van de broeders, de begeleidende gesprekken, de meditaties, de themavieringen, het samen stil zijn, dit alles brengt je dichter bij Hem en wellicht de antwoorden op de vragen waarmee je misschien naar de retraite gekomen bent. Mijn ervaring is dat er in elke retraite wéer een diepere laag in mezelf wordt aangeboord, waarvan ik eerst het bestaan niet vermoedde. Elke keer kijk ik weer verlangend uit naar die mooie tijd, waarin ik alle tijd en liefdevolle steun krijg om die ruimte te verkennen waar de Aanwezige zich vol genade laat vermoeden.

Sylvia

Lokroep van het onuitsprekelijke

Stille Retraite Doetinchem 2021
Het was de 5e keer dat ik bij de Franciscaanse beweging een week in stilte ging, zo bijzonder, zo kostbaar… de Lokroep van het onuitsprekelijke…
Ja daar voelde ik hét weer even, zo nu en dan, zo graag zou ik het vasthouden.
Catharina Visser verwoordde het zo mooi in onderstaand gedicht ‘Icoon’.
Corrie Bark

ICOON

Er schuilt een gedaante in mijn eigen ‘ik’

die anders is en levendiger en vrijer

die in zichzelf geen muren kent en tralies

geen eigendunk heeft en geen geldingsdrang

die zich weet los te maken uit de windsels

van angst en gal en treurig zelfbeklag

die opent en ademt in de ruimte

en luisteren wil, geduld heeft, troosten kan

en minnend inziet wat een ander bezielt

die geen bedenkingen, geen grenzen kent

en lachend geeft en deelt vanuit een wijds besef

dat allen op de aarde één zijn

en dat geen lot ons breken kan

omdat wij gronden in de echte liefde

 

Soms in het donker kijkt dat diepste ‘ik’ mij aan

en ik herken het als de levende icoon

van wat ons ooit is aangezegd:

de nieuwe mens in mij en iedereen verborgen

zo ver, zo ver – maar onder ons bereik

 Catharina Visser

Weten van het niet weten

In september 2021 verbleef ik in de Willibrordsabdij in Doetinchem bij de monniken die leven volgens de regels van Benedictus. De dag op zich was, voor hen, o.a. gevuld met 6 maal daags een samenkomen in de abdij. Een hele mooie, bijzondere sfeer was daar voelbaar en dan m.n. tijdens de completen om 20.30. Na het lezen van de psalmen en het zingen, gingen de lichten uit in de kapel; alleen vóór bij het altaar bleef een klein lichtje branden. Een serene, en voelbare, rust en stilte heerste er minutenlang, waarna een monnik door het middenpad naar achteren liep en 3 maal de klok luidde, waarna weer 1 minuut stilte. Dit het werd 3 keer herhaald.
Ik kan nu nog beleven hoe ik dat heb ervaren; zo overweldigend en sereen. Ik had echt het gevoel dat er ergens in de wereld of daarbuiten een wonder op dat moment gebeurde. Het was een weten van het niet weten. En ik was blij het niet te weten.
Later werd mij verteld dat het het Angelus gebed was.

Al met al heeft de week mij innerlijke ruimte gebracht. Weer opnieuw mijzelf onder de loep heb genomen; wat is nu belangrijk in mijn leven; wat heb ik te geven, maar meer nog in hoeverre sta ik open om te kunnen ontvangen?

Hilly

Vanuit het stedelijke rumoer

Vanuit het stedelijke rumoer
In de stilte van een klooster
Vanuit de regen
In het zachtjes druppelen
Van liederen en gebeden
Het bedachtzaam schuifelen van velen
Vanuit een plaats met oordelen
Naar een plaats met ruimte
Van een plaats zonder het één
Naar een plaats als geen ander
Van een dorst nooit gelest
Naar het eten in stilte,
Van het zoeken naar een doel
Naar het vinden van een weg.

Daryl

Vertrouwen

Van 13 tot en met 19 september weer een stille retraite mogen volgen. Dit keer in Doetinchem. Eén woord uit het thema van die week, blijft nog steeds bij mij, namelijk “vertrouwen”.
Vertrouwen dat wat er speelde in mijn leven de afgelopen 2 jaar, een plek gaat krijgen. Dat ik door de stilte en de mediatie deze week, weer de rust en kracht vind om door te gaan.
Het was heerlijk om een week in stilte door te brengen. Heerlijk ook dat wij nog niet mee mochten zingen in de abdijkerk zodat ik kon genieten van het gezang van de monniken.
De gesprekken met mijn individuele begeleider waren vertrouwd en open. Fijn om over de teksten door te praten.
Iets wat ik mee neem naar huis is thuis een hoekje maken waar ik in alle rust kan gaan zitten mediteren. Merkte dat ik dat wel heel erg heb gemist.
Al met al kan ik zeggen na deze week: ik heb vertrouwen in de toekomst en mag mij door Jezus laten leiden op mijn weg.

Els Geelen