Langzaam ontstaat er rust van binnen
Terugblik retraite week in Brecht van 12 tot 18 november 2018
We zijn begonnen met de stilte, ik heb er heel erg naar uitgekeken. Het leek zo fijn, 1 hele week de tijd voor God, de bron van mijn bestaan.
Ik heb de eerste Vesper meegemaakt met een stilte van 15 minuten, er is nog geen rust binnen in me maar het voelt vertrouwd. God met mij en ik met Hem…
Ik ervaar ook weerstand in mij; wat doe ik hier, het is koud en donker in de kerk, de zusters zitten ver weg, ik kan ze niet zien en voel me daardoor niet met hen verbonden.
Het kost me 3 dagen van onrust, ontevredenheid, onmacht, kritische uitlatingen over wat anders moet volgens mij, onbegrip over mezelf, huilen en praten.
Elke keer dat ik bij mijn begeleidster naar binnen ga denk ik niets te hebben om over te praten, maar eenmaal binnen komen de woorden als een waterval en wordt de brei die me bezig houdt overzichtelijk en leer ik anders te kijken. Langzaam ontstaat er rust van binnen.
Ik waardeer de stilte steeds meer. De verschillende samenkomsten elke dag bieden structuur en ik heb tijd en aandacht voor God en de natuur.
Ik voel me dichtbij God, wat een kostbaar geheim, ik ben nooit alleen.
Ik kijk dankbaar en liefdevol terug op een goed georganiseerde week in Brecht.
Groet, Gea
Door de stilte valt de ruis weg
Ik heb een prachtige stille week gehad! Het was geen zware stilte, maar een luchtige ongedwongen stilte waarin iedereen vrij was om te doen en te laten wat voor hem of haar op dat moment het meest passend was. Natuurlijk, er was een inspirerend programma met mooie thema’s voor elke dag waaraan ik met veel plezier heb deelgenomen, maar er was ook de vrijheid om zo nu en dan je eigen weg te volgen, en voor mij was dat het maken van lange wandelingen in de schitterende omgeving en het maken van tekeningen.
Wat ik zeker wil noemen, naast de fijne begeleiding door Kitty en John, is de bijzondere gastvrijheid van de broeders. We hebben ons deze week in Megen zeer welkom gevoeld!
Ik raad iedereen aan om jezelf een week stilte te gunnen… Je komt dichter bij jezelf en hebt tijd om te reflecteren op datgene wat werkelijk belangrijk is! Door de stilte valt de ruis weg en voelt Gods liefde heel dichtbij…
Esther
Ruimte om God toe te laten
Op maandag, de start van onze retraiteweek, ben ik gespannen maar ook benieuwd wat de stilte voor mij kan betekenen. De eerste avond voel ik me onrustig, ik vraag me af wat me bezield heeft om een week vakantie door te brengen in het klooster met mensen die ik niet ken en dan ook nog in stilte.
In de loop van de retraiteweek ga ik juist de stilte steeds meer waarderen. Ik voel dat er ruimte ontstaat om God toe te laten en met Hem te zijn.
Heer die mij ziet zoals ik ben; ik voel me geborgen bij God.
Daarnaast heeft het me verwonderd hoeveel je kunt zeggen zonder woorden, in stilte.
Ik ervaar een serene, positieve energie in het klooster in Oosterhout.
De persoonlijke begeleiding heb ik positief ervaren om mijn contact met God te stimuleren en gaande te houden.
De retraiteweek heeft me spiritueel gevoed.
Ik voel me beter in staat te leven in een voortrazende, onrechtvaardige, chaotische maar ook liefdevolle wereld.
God met mij….. en ik met Hem.
Gods zegen voor de begeleiders.
Lieve groet,
Gea
Stiller dan stil
Stiller dan stil moet het zijn
in mijn diepste wezen,
maar luider dan luid
is het geraas om mij heen.
Stilte zoek ik
als de grote schat
verborgen in de akker
van mijn eindig bestaan.
Soms als het lawaai
van buiten en binnen loeit
weet ik nauwelijks wie ik ben
en wie ik worden zal.
Als ik dan mijn ogen sluit
en inkeer op een uniek moment,
dan wordt het zacht in mij
en teer en goed en fijn,
dan raak ik even soms
aan dat geheim van
goddelijkheid, verborgen
in mijn eigen ziel.
Dan adem ik dat leven
in en uit, in en uit.
Dan is er enkel ZIJN
en ZIJN en ZIJN in mij.
Dan weet ik weer,
al is het even maar,
dat ik die stilte bén,
dat goddelijk geheim.
Ricky Rieter
Als ik stil ben, weet ik mij in U
“Als ik bij U ben, wordt het stil.” Ik kan het ook omdraaien: Als ik stil ben, weet ik mij in U.
Heel mooie stille dagen waren het, vol rust, vrede en liefde.
Nu na twee hectische dagen is het al weer moeilijk dit vast te houden. Toch kan ik altijd weer naar die stilte terugkeren, elk moment van de dag, bij elke ontmoeting.
Zelf schreef ik aan het eind van deze stille week:
Jij Ene, Eeuwige,
die naar mij afdaalt
mij opneemt
mij optilt
omgeeft.
opgenomen in Jouw Drie-eenheid.
En met mij
allen met wie ik verbonden ben,
die aan mij vastzitten:
mijn man, de kinderen, hun partners, de kleinkinderen.
Ook de aarde, de grond,
planten, bloemen, bomen, dieren.
heel de schepping.
Alles opgenomen in Jouw oneindige Liefde.
Alles was goed
alles is goed
alles zal goed zijn.
Dank voor de diepe vrede en rust.
Dank voor alles.
Marian
Ik heb me aangeraakt gevoeld
Er is zoveel gebeurd dat ik het gewoon moeilijk vind om te kiezen. Allereerst heb ik me vooral heel erg thuis en welkom gevoeld, in de warme sfeer van het klooster, het zo integer begeleiden van ons door jullie beiden, waardoor ik me heel verbonden heb gevoeld met iedereen ook al spraken we nauwelijks met elkaar en wisten we heel weinig van elkaars achtergrond.
Ik had een bijbel meegenomen van thuis waarvan ik moet zeggen dat ik daar bijna nooit in las. Nu ligt deze bijbel naast mijn bed en vind ik het fijn om daar elke dag toch iets uit te lezen.
Er zijn ogenblikken geweest tijdens de retraite dat ik me intens gelukkig heb gevoeld, bijna of het te veel was. Zoveel geluk voelen dat kan bijna niet en toch heb ik dit ervaren. Er waren ook momenten van tranen, soms van verdriet, soms van ontroering. Ik heb me aangeraakt gevoeld door, hoe zal ik het zeggen, iets wat boven het gewone persoonlijke uitgaat, voor mij toch de God in mij. Hieraan terugdenkend kan ik me alleen maar heel dankbaar voelen en door deze ervaring is mijn vertrouwen meer verdiept. Ook in moeilijkere tijden weet ik, ik ben niet alleen, in mij is iets wat groter is dan mijn persoonlijke ikje. Onder alle storm aan de oppervlakte is daar een plek waar gewoon rust is en waar het stil is. De stilte in de retraite en het even niet meer hoeven zorgen voor allerlei dagelijkse dingen, hebben er zeker aan bijgedragen dat ik deze plek in mij kon gaan voelen. Even niet meer nadenken over alle zorgen van thuis en deze loslaten, iets wat voor mij heel moeilijk is.
Ik lag aan scherven op de grond.
De rust die was ik kwijt.
Tot doorleven nauwelijks bereid.
Mijn hart was zo verwond.
Ik ben de tuin diep ingegaan.
Eerst bang nog te verdwalen.
Gedachten die maar malen.
Een stem die riep mijn naam.
Kostbare schat in mij verborgen.
Mocht ik ontdekken deze week.
Wat eerst alleen maar donker leek
Gloort nu als nieuwe morgen
Trudy
Wat een uitdaging en wat een geweldige ervaring
Geen idee wat ik kon verwachten: voor het eerst alleen, voor het eerst in een klooster, voor het eerst een week lang in de stilte leven.
Met een gevoel van diep verlangen, vol vertrouwen dat dit goed voor mij is, sta ik maandag 18 juli ruim een uur te vroeg op het parkeerterreintje van het klooster.
Overtuigd dat ik ook spiritueel word geholpen, kijk ik een uurtje later blij verrast mijn ‘cel’ rond: super-de-luxe, helemaal goed!
Vanaf dat moment ging het heel snel: de kennismaking, de stilte in, de themabijeenkomsten/de maaltijden/de kerkdiensten/verwerken… ik had het er in het begin gewoon druk mee!
In mijn leven ervaar ik de zogenaamde ratrace dagelijks. Dan loop ik snel voorbij aan dingen; niet in de laatste plaats mijzelf. Het is daarin lastig voor mij om mijn hart te blijven volgen, zonder oordelen de (werk)dag in te gaan en de dingen minder persoonlijk te nemen.
Ik wil graag in de stille retraite intens stilstaan bij wat er op dat moment diep in mij leeft.
Bijzonder verrijkend in dit proces was de dagelijkse begeleiding van Antoinette. Samen met haar kon ik alles bespreken. Zo hebben we gekeken naar manieren om ook in de ratrace met vertrouwen in mijn eigen mogelijkheden, te leven.
Het is een bijzonder fijne belevenis geworden. De begeleiders van de Franciscaanse Retraite hadden alles werkelijk heel goed voor elkaar. De themabijeenkomsten waren helemaal afgestemd op de diensten in de kerk, ’s-ochtends kon je onder begeleiding al heerlijk buiten de dag ‘instromen’ en ook de zusters waren geweldig en heel behulpzaam.
Kort en goed: ik heb van de week genoten. Als t even lukt ga ik volgend jaar weer !!
Margôt Scholten
Op Adem komen
Een kinderhand is gauw gevuld.
Volwassenen kunnen er nooit genoeg van krijgen.
Er blijft altijd iets te wensen over.
De stille retraite is een gelegenheid om alle wensen voor de toekomst,
alle bagage van ons verleden onder de loep te nemen.
We kunnen voor even de zware rugzak van het alledaagse leven afdoen.
Op adem komen in het moment.
Onze toevlucht zoeken in de oase van het minderbroederklooster in Megen
De vaste, regelmatige orde van de dag, de koorgebeden en maaltijden samen met franciscaner broeders, onze eigen retraitebijeenkomsten en de individuele gesprekken met onze twee begeleiders scheppen rust en ruimte.
Zo opent zich een mogelijkheid om gehoor te geven aan een stem diep in ons binnenste,
die we door de dagelijkse drukte maar al te graag de mond snoeren.
En laat dat nu geweldig aansluiten op het motto van de bezinningsdagen: ‘Let goed op hoe je luistert!’ (Lucas 8,18a)
Bij aankomst in het klooster zitten we wat onwennig naar elkaar te kijken
en omdat we allemaal verlangen naar deze stille retraite,
maken we elkaar en Jan en Ricky, die ons op deze tocht zullen begeleiden,
deelgenoot van onze intenties.
En dan zwijg je bijna een week lang met en naast elkaar en in die stilte groeien we als boompjes in een beschutte boomgaard.
We wortelen in gebed, zang en meditatie. Onze takken worden bewogen door de adem van de Geest.
En ook de Geest van de heilige Franciscus wordt haast tastbaar in dit oude klooster.
Wanneer tenslotte de stilte wordt ‘gebroken’ – een kostbaar en intiem moment – blijken we naar elkaar te zijn toegegroeid.
Bij het afscheid voel ik me lichter. De zware rugzak waarmee ik arriveerde heb ik onderzocht;
veel ervan heb ik weggedaan, losgelaten. Hoe minder ik bezit, hoe minder ik heb te verliezen.
En wat mij rest kan ik uit handen geven, vertrouwend dat mij van Hogerhand wordt gegeven wat ik nodig heb.
Hoe meer ik mijzelf geef, wegschenk, hoe meer ruimte er in me ontstaat om te ontvangen:
In dankbaarheid en liefde.
Monica Bot
Kloosterstilte
de schemer valt, verstomt
de taal van vogels rond
de kloosterplas
in de verte dooft een hoeve
haar vensters, blaft nog laat
een waakzame hond
dan wordt het stil, raakbaar stil
zwijgt alles in en om me heen
rust mijn blik op de vage einder
tast naar wat onzegbaar is
Bert van der Linden
De moerbeitoppen ruischten
De moerbeitoppen ruischten
God ging voorbij;
Neen, niet voorbij, hij toefde;
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij;
Sprak tot mij in de stille,
De stille nacht;
Gedachten, die mij kwelden,
Vervolgden en onstelden,
Verdreef hij zacht.
Hij liet zijn vrede dalen
Op ziel en zin;
‘k Voelde in zijn’ vaderarmen
Mij koest’ren en beschermen,
En sluimerde in.
De morgen, die mij wekte
Begroette ik blij.
Ik had zo zacht geslapen,
En Gij, mijn Schild en Wapen,
Waart nog nabij
Nicolaas Beets
Terug naar eigen bron
Ik heb de retraiteweek als bijzonder rijk ervaren. Een rijkdom om, te midden van mooie mensen en waardevolle bezinningsmomenten, terug te mogen gaan naar onze eigen bron. Met de uitdaging om in die verbinding te blijven staan, ook na de retraiteweek, ook in de alledaagse zaken die weer op ons afkomen.
Een verhaal van een mederetraitant had me hierin getroffen.
Tijdens een wandeling over de dijk, genoot ze van de bloemen en plotseling kwam het vrolijke besef in haar op: ‘Ik ben net als de bloemen, ik hoef alleen maar te zijn”.
Zijn versus doen. Inspiratie versus realisatie. Het lijken nogal eens twee polen te zijn waartussen ruis en spanning ontstaat.
Martin Buber schrijft in zijn boekje: ‘De weg van de mens’:
God zegt niet: ‘Deze is een weg die tot Mij voert, gene echter niet’, maar Hij zegt: ‘Alles wat gij doet, kan een weg zijn tot Mij, mits gij het slechts zo doet, dat het u tot Mij leidt.’
Zo’n tekst heft de spanning niet op, maar slaat wel een brug tussen zijn en doen. En al lopend op die brug kunnen we besef ontwikkelen van hoe en waarheen we lopen.
Besef wat door een mederetraitant zo mooi genoemd werd: ‘Godsgevoel’.
Bram B
Voldoende spirit om mijn levensweg te vervolgen
De zondag voorafgaande aan de retraite reageerde mijn lichaam op de spanning. Waar ga ik aan beginnen!
Met rugzak aankomende, voelend als pelgrim, waren de eerste twee dagen zwaar. Ik ben het niet gewend om stil te zijn in een groep mensen. In mijn dagelijkse bestaan werk ik op een BSO en daar wordt wat gekwetterd door al die vogeltjes.
Tijdens deze week ben ik dankbaar voor de luisterende gesprekken en de vele aanrakingen van tekst en natuur.
Het Onzevader, wat ik dagelijks bid, kwam voor mij in deze week sterk naar voren. Dit heeft voor mij doorgewerkt in het vinden van rust. Zo binnen, zo buiten.
Vanuit het nu en richting de toekomst draag ik voldoende spirit met me mee om mijn levensweg te vervolgen. Dank voor de goede dagen.
Cecilia
Balsem voor mijn ziel
Ik heb de retraiteweek als zeer bijzonder ervaren. Het was weldadig om een week zoveel mogelijk in stilte door te brengen; die week was balsem voor mijn ziel. De stilte maakte ruimte voor zaken die diep in mij leven maar die ik in het dagelijkse leven, helaas, nauwelijks aandacht geef. Door die stilte, door de bijzondere, serene omgeving van het klooster en Megen, door de groep waarin volgens mij ieder zich geborgen voelde en door de aandachtige en warme begeleiding van Ricky en Jan heb ik mijn geloven volle aandacht kunnen geven, belangrijkste reden waarom ik aan de week ging deelnemen. In die retraiteweek is mijn geloven herboren. Een mooier geschenk kan ik mij niet indenken. Ik ben dan ook na afloop gesterkt en dankbaar mijn gewone leven weer ingegaan.
Berrie Lommers
Te weten dat God altijd bij ons is…
Ik wil laten weten hoe deze week mij bevallen is.
Een beetje onzeker bij de start, maar al gauw was ik er thuis. Het was ook een thuiskomen bij mijzelf. De stilte heeft mij héél goed gedaan en meer vertrouwen gegeven waar ik voor sta. Geloven in mijzelf. En dat hoef je niet alleen te doen. Te weten dat God altijd bij ons is (bij mij, bij jou) en natuurlijk weet je dat wel, maar in zo’n week kom je ook dichter bij God. Dat heb ik zelfs persoonlijk héél sterk mogen ervaren tijdens een eucharistieviering in de mooie kapel samen met de zusters.
En het werkt nog steeds na. Ik vond het een cadeau om met deze groep een week samen te zijn op zo’n mooie plek. Want de momenten om in stilte te genieten van de mooie natuur waren er ook.
Ja, ik ben er een stuk rijker door geworden. Met veel dankbaarheid kijk ik terug op deze retraite week.
Joke Koolen
Laat mij zijn als klei in Uw handen
In maart 2014 mocht ik een stille retraite meemaken. Wat een zegen! Ik ging erheen met een open houding en er is veel moois gebeurd. Door stil te zijn kan God heel direct contact met je hebben heb ik ontdekt.
Het gaat voor hier te ver een gedetailleerd “reisverslag” te maken, maar ik kan wel zeggen dat ik erg gezegend ben deze week. Ik mocht een psalm schrijven voor en met God!
Ik mocht als gereformeerde meer kennis maken met de RK tradities en gewoonten. Ook mocht ik leren “te zijn” in plaats van “te doen”. Samen met de broeders getijdengebeden houden, vieringen onder andere met de zusters clarissen. Bijzondere vieringen meegemaakt. Maar wat altijd aanwezig was, was de stilte. Ook in en rond vieringen was er de stilte. Prachtig!
Mijn vrouw deed mee met de internetretraite, dat was ook bijzonder om zo verbonden te zijn.
Iedereen die meer van God wil ontdekken, zichzelf eerlijk vragen durft te stellen zal zeker een heel mooie week hebben! Deze hoorde ik laatst: de stilte is zendtijd voor de Heilige Geest.
Mijn smart Phone gaat vaker op “vliegtuigstand”!
Mocht iemand meer willen weten, dan ben ik bereikbaar via info@stilleretraites.nl.
Gebed
Laat mij zijn als klei in Uw handen, als was zijn in Uw hand
Laat mij zijn als een boom, geplant en geworteld aan Uw rivier
Laat mijn onzekerheid geen invloed hebben, of teveel verstand
Laat mij zijn een dienaar, maar wel één op Uw manier
Zoals de wieken van de molen blijven draaien door de wind
Zo draaien zij maar door, er wordt geen slag gemist
Zo wil ik mij laten leiden door de wind van Uw Geest, als een kind
Zo wil en ga ik het volle leven weer in: rustig maar beslist!
Mark Adema
Ziel, zoeken moet je jezelf in Mij
Ziel, zoeken moet je jezelf in Mij,
en Mij moet je zoeken in jezelf
Zo heeft, o ziel, de liefde
jouw beeld in Mij kunnen prenten
dat geen wijs schilder
met al zijn meesterschap
dat beeld zou kunnen maken
Jij werd uit liefde geschapen,
mooi, knap en zo diep
in mijn binnenste getekend.
Als jij jezelf verliest, mijn lief,
zoek jezelf dan in Mij.
Ik weet, als jij je ooit zou vinden
getekend in mijn hart
en zo naar het leven uitgebeeld
dat het je verheugen zou,
bij het zien van jezelf
je zo prachtig getekend te zien.
En mocht je soms niet weten
waar je Mij zult vinden
dwaal dan niet van hier naar ginds
maar als je mij vinden wilt
moet je Mij in jezelf zoeken,
want jij bent mijn onderdak,
jij bent mijn thuis en verblijf
en daarom klop Ik altijd bij je aan
wanneer Ik vind in jouw gedachten
de deur gesloten.
Buiten jezelf hoef je Mij niet te zoeken
want om Mij te vinden
zal het genoeg zijn Mij alleen maar te roepen.
Ik zal dan zonder talmen naar jou toegaan
en Mij moet je zoeken in jezelf.
Teresa van Avila
Balsem voor mijn ziel
Ik heb de retraiteweek als zeer bijzonder ervaren. Het was weldadig om een week zoveel mogelijk in stilte door te brengen; die week was balsem voor mijn ziel. De stilte maakte ruimte voor zaken die diep in mij leven maar die ik in het dagelijkse leven, helaas, nauwelijks aandacht geef. Door die stilte, door de bijzondere, serene omgeving van het klooster en Megen, door de groep waarin volgens mij ieder zich geborgen voelde en door de aandachtige en warme begeleiding van Ricky en Jan heb ik mijn geloven volle aandacht kunnen geven, belangrijkste reden waarom ik aan de week ging deelnemen. In die retraiteweek is mijn geloven herboren. Een mooier geschenk kan ik mij niet indenken. Ik ben dan ook na afloop gesterkt en dankbaar mijn gewone leven weer ingegaan.
Berrie Lommers
Niet even
Het is fijn om een hele week weg te zijn en niet alleen maar af en toe eens even bezig te zijn met dingen die te maken hebben met geloof, de bijbel en reflectie op beide.
Het klooster van de broeders is dan een heel fijne plek om te zijn. Fijn om met hen mee te vieren, om zelf te mediteren, maar ook om rustig in de tuin te zitten of te wandelen langs de Maas. Het is voor mij, als gast dan een oase van rust. Een rust die je thuis niet zo gemakkelijk kan vinden.
Heerlijk om zo een week met zaken bezig te zijn die je hart raken!
Ook de dagelijkse gesprekken met een van de begeleiders waren heel plezierig en verdiepend. Een luxe dat er iedere dag iemand drie kwartier naar je luistert en met je mee denkt! Dank daarvoor!
Ik heb een prachtige week gehad!
Joke
Een zachte toon
‘Gods stem klinkt als een zachte toon uit een houten fluit.’
Tijdens de stille retraite heb ik Zijn stem beter leren horen en verstaan. Het was een prachtige ervaring, waarbij ik weer een laagje dieper ben gekomen in mijn zoektocht naar God.
Tineke van den Berg